DE EIK

Hij was allang ziek.
Zo op 't eerste gezicht niet ernstig; hij stond er eigenlijk nog best stoer en fier bij, de eik naast ons huis.
Een zieke eik kan zelfs nog heel mooi zijn, maar als hij van zwakte om dreigt te vallen, dan is ingrijpen onvermijdelijk.
We moesten afscheid van hem nemen, want beter worden was er niet bij.
Natuurlijk wel eerst de vereiste kapvergunning netjes aangevraagd en verkregen, want op eigen houtje(!) kappen, daar staat hier zowat de doodstraf op.
Een hoogwerker, kettingzagen, lieren, kliefmachine, stoere mannen; de operatie kan beginnen. Hoewel de eik geen weerstand biedt en alles naar wens verloopt, zijn er toch 2 volle dagen nodig om de oude baas te vellen. Tak na tak en stukken stam, het lijkt op amputeren. Dan staat ie daar zonder iets, alleen de hoofdstam vertikaal.
Nog even en dan is 't gedaan. De mannen spannen de lieren en laten de zagen op volle kracht hun werk doen.
Het geluid gaat door merg en been. Schuiner en schuiner en dan met een enorme dreun ligt hij daar, geveld!


Hoeveel jaren de eik daar heeft gestaan, weten wij niet, maar hij heeft in ieder geval ons huis gebouwd zien worden.
De huizenhoge stapels brokken hout worden eerst gekliefd en moeten daarna opgestapeld worden. Dat klaar je niet in één dag, niet in 2 dagen, zelfs niet in één week.
Elk vrij uurtje sjouwen André en ik hout naar de carport. Elk stuk hout gaat door onze handen. Moe, dorstig en met rode wangen gaan we door tot het donker wordt.
De eik heeft ons veel nagelaten!
Op de eerste plaats WARMTE!, want iedere avond nestelen wij ons voor de open haard, waar de inmiddels gedroogde houtblokken voor een knus en knetterend vuur zorgen.
En de volgende dag wordt de mand weer aangevuld......hout genoeg, al komen er nog 10 strenge winters.
Enkele mooie stukken bewaar ik als herinnering, om de eik niet te vergeten én omdat hout zo fascinerend mooi kan zijn.
We genieten dus nog lang na van onze eik. Hij staat er niet meer, maar hij is er nog wel.