Wandelen

Afgelopen dinsdag stond Teresinha voor dag en dauw op om een net zo'n mooie zonsopgang die ik de dag ervoor had gezien en waarover ik niet uitgesproken raakte te filmen. Het liefst ook met reeën, wat hazen en eekhoorns erbij! Arm kind! Het was bewolkt, grijs, niks geen zon en al helemaal geen dieren.
We besloten ter compensatie 's middags de Kalmthoutse Heide op te gaan. Met verrekijker, filmcamera, gewone camera, laarzen aan en Ciske mee.
Waar we ook keken, hoe goed we ook luisterden, nergens een beestje te zien.
Maar wel deze mooiste paddenstoel ooit. Zoals we als kind een paddenstoel tekenden. Alsof ie zo uit het boek van Jac. P. Thijsse kwam.
Zó prachtig!
We besloten terug te lopen, maar moesten we hier nou naar rechts of kwamen we van links? Nee, hier zijn we nooit geweest. Terug en 't andere pad op. Dat eindigt bij een privé terrein. Niet goed. "Ik weet zeker dat we hier nooit geweest zijn", zeg ik. Teresinha zwijgt.......!
We lopen inmiddels al 2 1/2/ uur door het bos en hebben geen oog meer voor dier of plant. Onze blik is slechts gericht op een grijze MINI, die bij de ingang van de Heide staat.
Aan Ciske hebben we ook niets; is niet
van 't type speurhond.
Hadden we maar net als Klein Duimpje broodkruimels gestrooid.
We lopen terug tot waar we dachten dat we toch beter op de bewegwijzeringen hadden moeten kijken. Die staan daar niet voor niets, hoor ik iedereen zeggen.
Dan ineens meen ik het geluid van een auto te horen en ja wel, daar in de verte is een weg, dus de bewoonde wereld.
Tussen de bomen door, zien we ons autootje staan. YOEPIE! Alle waanbeelden van een nacht in het donkere bos verdwijnen à la minute.

De wandeling leverde dus wel deze hele fraaie paddenstoel op. Is ie mooi of niet?