Tranen

Tranen!

Als ik op een ogenschijnlijk gewone dag mijn wekelijke wandeling met mijn wijkgenootje Ans maak, kom ik op de terugweg een andere buurvrouw tegen.

Zij is al 3 jaar kankerpatiënt en vecht als een leeuw, maar de huidige ziekelijke omstandigheden van haar echtgenoot (Parkinson) vallen haar momenteel wel heel zwaar.

Ze kan het eigenlijk niet meer aan………zo begrijpelijk!

Zij hoort liefdevol door haar geliefde ondersteund te worden, maar de situatie is helaas omgekeerd.

Zij moet alle zeilen bijzetten om er voor hem te zijn en dat is heel zwaar als je de zoveelste chemokuur ondergaat en je lichaam teveel van je vraagt.

Ze kan haar tranen niet meer bedwingen.

Ik probeer, zo goed als ik kan, haar te troosten en leef met haar mee.

Wat krijgen sommigen toch veel op hun bordje.

Met dit zorgelijke beeld in gedachten stort ik mij bij thuiskomst op mijn schilderen;

zo heerlijk om je volledig over te kunnen geven aan wat je het liefst doet.

Maar diezelfde middag vloeien er weer tranen!

Een voor mij onbekende dame komt een schilderij-opdracht van haar vader ophalen.

De man ontmoette ik in september op mijn expositie in het arboretum en we raakten in een geanimeerd gesprek. Hij bewonderde mijn werken en kwam 3 dagen later terug met een foto van zijn kleindochter………”zou u dit kunnen schilderen?”.

Oeps, ik aarzelde, het was zeker geen gemakkelijke opdracht, maar omdat het een verrassingscadeau voor zijn enige dochter zou worden, ging ik de uitdaging aan ………hoe mooi!

Helaas, het werd niet wat ik ervan verwachtte en ik moest de man bekennen dat het mij niet lukte om zijn kleindochter goed te portretteren.

En toch voelde dit niet goed…………..ik pakte na een paar maanden de draad weer op en wonder boven wonder heb ik uiteindelijk toch met succes het schilderij af kunnen maken.

Ik nam contact op met de grootvader van het geschilderde meisje, maar dat liep totaal anders………

De goede man was 3 weken geleden onverwachts aan een hartstilstand overleden, dood gevonden in zijn bed.

Gelukkig kon ik contact maken met zijn dochter en zij kwam vanmiddag het schilderij ophalen.

Tranen!.

Haar lieve vader die haar wilde verrassen met een schilderij van haar dochter….hij was niet meer.

Het werd haar even teveel, zo begrijpelijk.

Ze ging zichtbaar emotioneel met het schilderij naar huis en ik voelde intens met haar mee.

En dan komen ’s avonds de gruwelijke beelden uit Oekraïne weer binnen.

Die wennen nooit en ik kijk met

tranen in mijn ogen

naar wat onschuldige mensen mee moeten maken.

En eergisteren hield ik het ook al niet droog toen de zoon van mijn tweelingzusje trouwde en ook de sleutel kreeg van hun huis . Allebei als een bikkel geknokt voor dit liefdesnestje.

Tranen van verdriet, tranen van blijdschap, tranen van emoties.

Ze zijn het smeltende ijs van de ziel!